Φαραντάτος, Σπύρος

(Αθήνα 1895 – 1962). Έλληνας πιανίστας και μουσικοπαιδαγωγός. Η πρώιμη κλίση του στη μουσική τον οδήγησε, παιδί ακόμα, στο Ωδείο Αθηνών, απ’ όπου το 1914 πήρε το δίπλωμα πιάνου με το χρυσό μετάλλιο. Το 1919 διορίζεται καθηγητής πιάνου στο ίδιο Ωδείο, ενώ το 1922 ιδρύει, μαζί με τους Φ. Οικονομίδη και I. Μπουστίντουη, την Εταιρεία Λαϊκών Συναυλιών, στις μουσικές εκδηλώσεις της οποίας εμφανίζεται και ως σολίστας. Το 1925 πηγαίνει στο Βερολίνο για ανώτερες σπουδές πιάνου, έχοντας, στην εκεί Ανώτατη Σχολή Μουσικής, διάσημους δασκάλους, όπως τον Ανφόργκε και τον Πέτρι, που ήταν μαθητές του Λιστ. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1927, αναλαμβάνει και πάλι τη θέση του ως καθηγητής πιάνου στο Ωδείο Αθηνών (όπου το 1943 διορίζεται διευθυντής, θέση που κράτησε έως τον θάνατό του), ιδρύει, μαζί με τους Φρειδερίκο Βολονίνη (βιολί) και Λήδα Κουρούκλη (βιολοντσέλο), το γνωστότατο στην εποχή του Τρίο Αθηνών, συνοδεύει στο πιάνο Έλληνες αλλά και πολλούς ξένους καλλιτέχνες, ενώ παράλληλα κάνει λιγοστές, εξαιρετικά όμως επιμελημένες εμφανίσεις ως πιανίστας σε ατομικά ρεσιτάλ ή ως σολίστ σε συμφωνικές συναυλίες στην Αθήνα και στο εξωτερικό. Το 1949 εκλέγεται τακτικό μέλος του Διοικητικού Ανωτάτου Συμβουλίου Μουσικών (ΔΑΣΜ) του υπουργείου Παιδείας, ενώ διατελεί κατά καιρούς διευθυντής του Μουσικού Τμήματος του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και καθηγητής πιάνου στο Ωδείο του Πειραϊκού Συνδέσμου. Προσωπικότητα ανήσυχη και απαισιόδοξη, αλλά ταυτόχρονα μεθοδική και φίλεργη, σπάνια ικανοποιημένη από τις σκληρές της προσπάθειες για τελειοποίηση, καλλιτέχνης με αξιόλογα προσόντα δεξιοτέχνη, αναδημιουργού και μουσικοπαιδαγωγού, ο Φ. ταλαντεύτηκε πάντα ανάμεσα σε μια έμφυτη ίσως διστακτικότητα και σε έναν εκλεκτισμό μέχρις υπερβολής, που τον εμπόδισε να εξωτερικεύσει και να εκμεταλλευτεί στο σωστό τους μέτρο τα πραγματικά ασυνήθιστα προσόντα του.